Wat een mooi beeld, die smaakvol geklede Spaanse moeders op het terras met hun kinderen. Het is al tien uur ’s avonds en de kinderen zijn nog gezellig op! Zij zijn lekker samen buiten, in Nederland zitten we saai op de bank terwijl de kinderen op bed liggen. Ja, en? Is dat niet lekker rustig dan? Mijn vorige blog was een ode aan Spaanse moeders. Maar ik vertel je hier wat zij van ons Nederlanders kunnen leren.
Oppas = quality time
Bijna alle Spaanse ouders die ik sprak, brengen bijzonder weinig tijd met elkaar door zonder de kinderen. De kleintjes worden overal mee naartoe gesleept, gaan altijd mee naar restaurants en bars en gaan ’s avonds laat naar bed. Voor de ouders zelf is er dan amper nog tijd over aan het einde van de avond.
Een oppas inhuren voor zoiets gewoons als uit eten gaan, komt niet in ze op. Want ja, de kinderen gaan toch gewoon mee? Maar wij maakten in Spanje onze buren behoorlijk jaloers als de oppas kwam en we samen op pad gingen voor ons wekelijkse avondje uit. Dat konden zij niet, zeiden ze, omdat hun zoon en dochter per se door papa of mama op bed gelegd moesten worden. Tja…
Leg je kinderen eerder op bed
Spanjaarden delen hun dag op een heel andere manier in: ze lunchen laat, eten laat en gaan laat naar bed. Kinderen eten rond een uur of acht à half negen ’s avonds en voor een Spanjaard is dat heel vroeg. Er zit tussen het tijdstip dat de kinderen en de ouders naar bed gaan dan ook weinig verschil.
Wat is het gevolg? Je hebt als Spaanse ouder ’s avonds nauwelijks tijd voor jezelf en je kinderen zijn moe, want ook zij moeten ’s ochtends weer op tijd op het schoolplein staan. Als de kinderen aan het einde van de middag thuiskomen van school, zijn ze het zat maar moeten ze met papa en mama nog even gezellig mee naar het terras voor tapas – als ze die dag tenminste geen bijles of sportclub hebben – en daarna nog urenlang wachten op het avondeten en het badje voordat ze eindelijk mogen gaan slapen. Om zeven uur naar bed is voor hen als een droom die nooit uitkomt.
Wat de vermoeidheid versterkt is het Spaanse schoolsysteem waarin kinderen al vanaf de leeftijd van drie jaar van negen tot vijf op school zitten. Dit plus het feit dat ze laat naar bed gaan verklaart waarom je in Spanje regelmatig vijfjarigen met een speen in de kinderwagen ziet zitten.
Een kind van drie is geen baby
Op de een of andere manier zijn Spanjaarden helemaal weg van baby’s. Misschien is dat de reden dat ze kinderen als baby’s blijven behandelen. Hoe vaak heb ik wel niet gepureerde hapjes zien verdwijnen in de monden van driejarigen? Ook zo’n klassieker is je schoolgaande kind yoghurt voeren terwijl het op de schommel zit. Ik kreeg als Nederlander bewonderende blikken dat mijn peuter op een bankje heel trots zelf zijn fruit aan de vork prikte terwijl ik er rustig naast zat. Hij blij, ik blij.
Papa en mama doen in Spanje alles, ook al zijn de kinderen motorisch in staat om het zelf te doen. Het is een blijk van liefde voor je kind dat je alles voor hem of haar doet, aan zelfstandigheid en zelfredzaamheid wordt nauwelijks gedacht.
Geef wat minder geld uit
Het is in Spanje belangrijk om een goed figuur te slaan. Een kind wordt niet blij van een op elkaar afgestemde outfit, maar de ouders wel. Er worden kosten noch moeite gespaard voor een mooi totaalplaatje van zowel ouders, kinderen als bijbehorende accessoires. Kinderwagens worden als het even kan volledig bekleed met hetzelfde motief als de bijpassende luiertas in zachtroze of babyblauw, met de naam van het kind erop geborduurd. Krijg je eerst een meisje en dan een jongetje, dan worden alle zachtroze accessoires ingeruild voor blauwe.
Op zondag dost het gezin zich graag uit, kerk of niet. Jongetjes gaan dan gekleed in overhemden en korte pofbroeken met bretels en daaronder lange kousen, meisjes hebben strikken in hun haar en schattige dan wel tuttige jurkjes aan.
Maar van een tweedehands kinderwagen en een zachte broek met een t-shirt erop is je kind net zo blij (daar kan hij/zij tenminste comfortabel in spelen) en het scheelt een hoop geld. Dan heb je voor je het weet de oppas bij elkaar gespaard.
Had ik niets iets moeten schrijven over discipline, over jongetjes en meisjes die behandeld worden als prinsen en prinsessen? Kinderen zijn heel belangrijk in Spanje en staan in het midden van de belangstelling. Zijn ze daarmee verwend? Dat is maar hoe je het bekijkt. Met een krijsend kind krijg je in Spanje aandacht omdat men medelijden heeft met het kind; in Nederland krijg je aandacht omdat mensen denken dat je kind niet goed luistert.
Er is best wat te zeggen voor de Spaanse gedachte. Want als we allemaal wat milder voor elkaar zijn, krijg je vanzelf die Spaanse relaxte sfeer van mañana mañana.