Het kriebelt. Er hangt iets in de lucht: la primavera. Lentekriebels dus, want mijn clematis loopt uit en de bloemenzaadjes in de aarde achter het glas ontkiemen langzaam. Ik spreek ze regelmatig bemoedigend toe en ik geloof dat het helpt. Als het straks rokjesdag is kunnen de plantjes van de vensterbank naar buiten. De lente lonkt.
Van vertaalkriebels heb ik ook last. Soms lijd ik er een beetje onder, want een vertaling lezen zonder me ervan bewust te zijn dat ik een vertaling lees lukt zelden. Alleen bij een hele goede vertaling vergeet ik het wel eens, en dat zorgt wederom voor, ja, vertaalkriebels. Een groep collega’s heeft zelfs een website opgezet om vertaalkriebels te verspreiden. En dan was er nog die duivelse start van maart in vertalersland waar ik de kriebels van kreeg.
Kriebelen doet het blijkbaar ook onder cursisten die hun zomervakantie in Italië voelen naderen. Twee van mijn cursisten vertrekken in april voor vijf maanden naar hun zomerhuis in de Marken en volgen voor vertrek nog even een paar lesjes bij mij. Ik laat ze veel praten over hun huis en zo ben ik er dan een beetje bij.
Voor mij geen zomerhuis maar een soms zomers aandoende zolderkamer, waar ik zit te zwoegen op Rossini of mijn lessen voorbereid – dat laatste steeds vaker in de tuin. Onder werktijd luister ik opera, bewonder ik schilderijen van Italiaanse meesters en bekijk ik video’s over de bereiding van vin santo in Toscane. Dat is namelijk in het belang van de vertaling. En ook ik heb een reisje naar Italië in het verschiet. Want ja, ook de docente moet haar Italiaans regelmatig oefenen.
Oefenen doe ik het liefst hier: Napels