Eind augustus verbleef ik een paar dagen in Toscane bij Fattoria La Vialla, een groot agrarisch bedrijf in de buurt van Arezzo dat op biodynamische wijze wijn, olijfolie, sauzen en dergelijke maakt en zijn producten slijt aan voornamelijk de Nederlandse en Duitse markt. Ik vertaal al een tijdje voor ze en wilde de smaak en de sfeer van La Vialla graag beter leren kennen.
Onder het mom van proefondervindelijk onderzoek heb ik er geobserveerd, geproefd en kennis gemaakt met de medewerkers. Zo nam ik deel aan een rondleiding op het terrein waarbij ik om elf uur ’s ochtends al wijn kon proeven – uitspugen hoefde niet per se, maar het mocht wel, zei mijn gids. Ik luisterde aandachtig naar alle woorden, schreef ze op en probeerde alles wat ik proefde te onthouden.
Bij Landhuis La Vialla
Wat een heerlijke plek. Ik sliep die dagen in een van de landhuizen op het terrein en heb de redacteuren waarmee ik werk ontmoet. Met hen genoot ik van een uitgebreide lunch naast het boerderijmuseum en hoewel het gesprek zeker ook vertaalrelevant was, kon ik een heerlijk vakantiegevoel niet bedwingen. Een dag later maakte ik met de auto een ritje door het Toscaanse platteland en reed ik langs een van de osteria’s waarover ik heb vertaald. De tekst kwam voor mij tot leven. Wat leuk om te zien dat alles waarover ik vertaal ook echt bestaat, want La Vialla lijkt zo ver weg als het hier regent en ik op zolder zit te tikken.
Lunchen bij La Vialla
Natuurlijk deed ik er meer dan proeven alleen: ik werkte er aan een vertaling van een tekst van Erri De Luca, vorige week verschenen in literair tijdschrift Terras. Mijn werkplekken wisselden van dag tot dag. Een van mijn favorieten was het meertje vlak bij het appartement waar ik verbleef. Er was niemand, er was schaduw, stilte en ik had alleen wat velletjes papier en een pen. Soms werkte ik ook aan een van de bankjes voor mijn appartement, maar daar kwamen te veel vakantievierende Duitsers en Nederlanders langs die het vertalen verstoorden. Dan vertrok ik weer, naar een plekje in de warme zon waar het gras mijn voeten kietelde. En als ik even de benen wilde strekken, maakte ik een lange wandeling door de bossen op hun meer dan duizend hectare grote terrein. De kaart met alle paden erop zat voor de zekerheid in mijn rugzak.
Vlak voordat de druivenpluk zou beginnen vertrok ik met een koffer vol lekkernijen en op het station van Arezzo zag ik de intercity naar Napels, waar ik langer naar bleef kijken dan de bedoeling was. Mijn reis naar huis ging noordelijk.