Heerlijk, om na vijf weken kamperen en koken op een eenpittertje aan de andere kant van de wereld – ja, letterlijk – bij thuiskomst een zware doos vol wijn, olijfolie, sauzen, pecorino en salami aan te treffen. Hoe zei mijn Italiaanse klant het ook alweer? ‘We hebben je een klein pakketje gestuurd.’ Ik had natuurlijk kunnen weten dat het Italiaanse ‘klein’ altijd groter is dan je denkt.
Met zo’n kerstpakket wil ik wel werken, en zo ga ik dan 2015 in. Ik ben benieuwd wat het nieuwe jaar me brengt, maar de eerste werkweek begint in ieder geval goed: twee leuke vertaalprojecten en een cursist uit het tweede jaar die me vol trots vertelt dat ze tijdens haar vakantie in Napels prima kon communiceren met de Italianen. Hopelijk zijn mijn nieuwe cursisten ook zo enthousiast! Over een paar weken start ik namelijk een nieuwe beginnerscursus Italiaans (geïnteresseerd? er zijn nog plaatsen!) en het is wel mijn bedoeling om ervoor te zorgen dat die cursisten ook zo heerlijk Italiaans kunnen babbelen als zij.
Het nieuwe jaar begint ook met het aftreden van de 89-jarige Italiaanse president Giorgio Napolitano. Het is hoog tijd om te gaan genieten van wat er nog over is van zijn nooit genoten pensioen, hij is moe. Voor velen was hij de hoop van het corrupte Italië en de belichaming van fatsoen; dit is de man die Berlusconi in 2012 aan de kant zette. Onafhankelijk dagblad Il Fatto Quotidiano publiceerde, hoe toepasselijk, een tekening van een huilende Napolitano met een bordje met de tekst ‘Je suis Giorgio’ in zijn handen en het bovenschrift ‘Alles is vergeven’.
Buon Anno Nuovo, zonder Giorgio.